Melk halen

De herder.
Hij neemt nog een flinke hijs van zijn sigaret en kijkt me even recht aan met zijn donkere ogen. De rook van de sigaret licht op in het zonlicht. Ik film hem in het tegenlicht. We kunnen elkaar niet verstaan, allebei uit een compleet verschillende wereld. Zo’n camera heeft ie nog nooit gezien. Hij zit op een matje in het bos en praat wat met de zoon van de veehouder. Deze herder, een Peul-man, woont hier in de heuvels bij de koeien. Een klein stukje plastic beschermt hem tegen de regen. Een klein stoofje en een theepotje naast zijn matje verraden zijn Moslim achtergrond en geven inzicht in het ochtendritueeltje wat hier plaatst vindt. 
Om ons heen zo’n 50 koeien die hier in het bos de bodem staan te vertrappen en een grote poel van modder en stront maken. De koeien worden gemolken door 2 vrouwen die iedere ochtend met hun kalebassen een paar kilometer de heuvels in moeten lopen om de koeien te melken. Ze staan op hun blote voeten in de drek en pakken omstebeurt een koe die ze met een touw om de achterpoten bij zich houden. Iedere ochtend halen ze 10 liter melk van deze kudde. Ik durf het haast niet te zeggen, maar als ik later vertel dat een Hollandse koe per dag wel 50 liter melk kan geven kijkt de veehouder me vol ongeloof aan. “Wat moet zo’n koe wel niet eten?” “Mais” antwoord ik. Wetende dat mais hier een luxe gewas is. Er wordt het meest sorghum verbouwd, maar de laatste jaren steeds meer mais omdat ze dat lekkerder vinden en ook beter kunnen verkopen. En wij geven het aan onze koeien…tja.    
De veehouder met zijn kudde.
De Peul-veehouder is 30 jaar geleden met zijn 2 vrouwen vanuit het noorden van Burkina Faso hier naar Kumbia toe gekomen. Hij heeft ook een paar hectares grond voor gewassen, maar zijn kudde is het belangrijkste, zoals dat voor de meeste Peul is. Het probleem is hier dat de bevolking snel toeneemt, veekuddes groeien en steeds meer woeste gronden worden omgezet in landbouwgrond. Ruzies tussen de Mossi-landbouwers en de Peul-veetelers liggen op de loer. 
 
De veehouders hebben met de landbouwers afgesproken dat de koeien tijdens het groeiseizoen de bossen op de heuvels in gaan zodat ze de gewassen niet opvreten. Maar de afspraken staan onder druk. Aan de verkoolde bomen kan ik zien dat de de flanken van de heuvels ook steeds verder ontgonnen worden door de landbouwers. 
“Dit kan zo niet doorgaan”, zegt de veehouder. “Onze kuddes moeten misschien wat kleiner worden maar zij, doelend op de Mossi landbouwers, moeten ook wat doen.” De veehouder experimenteert nu met Conservation Agriculture. Dat is het onderwerp van onze documentaire en het is interessant om te merken dat deze man inziet dat het zo niet goed gaat en dat hij meer zelfredzaam moet worden met zijn koeien. Zijn agrarische grond gaat belangrijker worden en op zijn experimentele plotje zien we dat hij een gewas verbouwt wat tussen de sorghum staat. Het is een flinke bonenplant die een redelijke struik wordt en waarvan de bonen gegeten kunnen worden door de mensen en de restanten aan de koeien gevoerd kunnen worden. Beter voor de grond, beter voor de dieren en beter voor de lieve vrede tussen de mensen dus uiteindelijk.
 
De vrouw van de veehouder maakt in een kalebas zeep van de verse melk.
 
Zie voor meer foto’s van de filmshoot in Burkina Faso mijn facebook pagina; 
 
 
 
 
 
 

Deel dit bericht

Blijf op de hoogte

Wil je op de hoogte blijven van nieuws en projecten waaraan we werken zoals het project in Frans Guyana? Schrijf je hier dan in voor onze nieuwsbrief.

Scroll naar boven