Het mooiste bos dat ik ken, ligt in een diepe vallei aan de kust van Vancouver Island.
En ik ben er net geweest. De weg er naartoe maakte me somber. Vier uur lang hobbelen op een dirtroad met links en rechts kapvlaktes die eruit zien als grote open wonden op de berghellingen. Stobbes van meer dan een meter dik verraden dat het oorspronkelijke bos hier niet lang geleden nog stond. Ik kan er maar niet aan wennen….
Het gaat over Carmanah Valley, een bijzondere vallei waar de Carmanah rivier zich een weg door het bos slingert richting de zee. Het bos is indrukwekkend, magisch, ik werd er stil van. Hier staan bomen die tot de hoogste van de wereld behoren. Sitka-sparren die hier tot 90 meter hoog worden. Eigenlijk zie je helemaal niet welke boom de hoogste is, want het kronendak is veel te ver weg.
De vallei is beschermd, een provincial park. Maar daarbuiten niet. Sterker nog, er zijn kapplannen aan de oostkant die tot aan de grens van het park gaan. Ongelofelijk dat in een land als Canada de laatste oude bossen tegen de vlakte gaan. Het is pure hebzucht want de bomen zijn veel waard. Maar anno 2016 zou je toch denken dat die laatste 9% oorspronkelijk bos op Vancouver island toch met rust gelaten kan worden. Hout is belangrijk en hout is erg mooi, maar als het economisch bosbouwmodel afhankelijk is van de laatste restanten oud bos, dan is er toch iets grondig mis.
