Bronstig

De dagen worden korter
en de nachten worden koud.
Hét moment voor de edelherten mannetjes om een leuk vrouwtje te scoren
en het liefst meerdere…

Eind september kon ik dit hormonencircus met eigen ogen aanschouwen op de Veluwe.
Om 5.30 uur reed ik met de beheerder van artillerieterrein Oldebroek naar post 6, een heuvel aan de rand van een enorme heidvlakte. Ik zag alleen nog niets. Maar ik hoorde ze wel. Tjonge wat een geluid. Rollende oerkreten in het donker.

Ik krijg op m’n lazer van de beheerder. M’n jas ritselt teveel. Ik kan me niet voorstellen dat dat zo is. Ik weet ook niet of hij het echt meent. Volgens mij zit ie me gewoon te stangen.

Langzaam wordt de lucht roze en beginnen we wat te zien, silhouetten van de edelherten op de vlakte beneden ons. Fotografisch gezien is het nog niks, te lange sluitertijden en teveel ruis in het beeld. En de herten gaan opeens snel weg. Als de mist wat optrekt blijkt waarom; op de andere uitkijkpost staan ook mensen die, ondanks dat het niet mag, toch zijn komen kijken. Ook zij krijgen op hun lazer.

Later toch nog een hitsig mannetje die in de verte over de vlakte loopt. Met de telelens kan ik er een foto van maken. We volgen het mannetje het bos in. Het gekletter van geweien verraadt waar ze zijn. Hij vecht met een ander mannetje. Tussen de bomen door zie ik heel even de silhouetten. Mooie setting.

De hindes schieten plotseling langs ons het bos uit. Ook de mannetjes maken dat ze wegkomen. De beheerder begint te rennen. Even later staat hij bij een auto. Nu krijgt iemand van de bewaking de volle laag. Deze man dacht ook even leuk herten te kijken en was met z’n auto een rondje gaan het rijden….!

Het geritsel van m’n jas viel best mee.

foto: eos 5dMII, 600 mm, 1/160 sec, f5.6, iso 800